Marinus Boezem (Leerdam, 1934) was in de tweede helft van de zestiger jaren samen met Jan Dibbets en Ger van Elk één van de belangrijke vertegenwoordigers van conceptuele kunst en arte povera in Nederland.
In 1969 nam hij deel aan de twee baanbrekende internationale tentoonstellingen: Op Losse Schroeven in het Stedelijk Museum te Amsterdam en When Attitudes Become Form in de Kunsthalle te Bern, samen met o.a. Joseph Beuys, Bruce Nauman, Walter de Maria en Gilberto Zorio. De immateriële en vaak filosofisch getinte kunstwerken op deze tentoonstellingen veroorzaakten een revolutie in de internationale kunstwereld.

Lucht als kunst
Hij ontdekt ruimte en tijd, licht en lucht, weer, wind en geluid  als beeldend materiaal. In 1969 signeerde hij de hemel boven Amsterdam met de condensatiestrepen van een reclamevliegtuigje; een sleutelwerk. Hiermee verklaarde hij het hele universum tot kunst.
Zijn streven was om de beeldende kunst buiten de muren van het museum te brengen, waarvan het Land Art project De Groene Kathedraal (zie foto) in Almere een bekend voorbeeld is.

Grensverleggend
Boezems oeuvre ontwikkelt zich in de loop van veertig jaar van grensverleggende ideeën en videowerken ook tot sculpturen, ruimtelijke installaties en locatiegebonden werk in opdracht, o.a. landschapsproject voor Het Loo in opdracht van H.M. Koningin Beatrix.
Het Podio del Mondo per l’Arte op het Damplein in Middelburg, opgericht in 1976, fungeert als een “spiegel” van zijn werk voor Façade 2012.

Kennis overdragen
De overdracht van ideeën via onderwijs, uiteindelijk resulterend in een hoogleraarschap Fundamentele Vormstudie aan de Afdeling Bouwkunde van de TU Delft, maakte een wezenlijk deel uit van zijn kunstenaarschap.

Tentoonstellingen (selectie)
Museum Booijmans van Beuningen, Rotterdam; Van Abbemuseum, Eindhoven; Kroller-Muller Museum, Otterlo; Gemeentemuseum , Den Haag; MUHKA, Antwerpen; MARC Musee d’Art Moderne de la Ville de Paris; Kunsthalle Dusseldorf; Museum of Fine Arts, Kyoto; Royal Institute of Britisch Architects Gallery, London; The Corcoran Gallery of Art, Washington D.C.; Museum of Modern Art  MOMA, New York; Museum of Contemporary Art, Tokyo;  FRAC Nord Pas de Calais, Lille;  FRAC Centre Collection  Experimental Architecture , Orleans; Musee d’Art Contemporain, Lyon;  Hamburger Bahnhof, Berlin; La Casa Encendida , Madrid; MACBA Barcelona; Anthoney Reynolds Gallery, London; Galerie Muller-Roth, Dusseldorf

Marinus Boezem was from the mid-1960s onwards (along with Jan Dibbets and Ger van Elk) one of the major proponents of approches that in the Netherlands moved artistic practice obstinately away from classical materials and processes. Boezem participated in ground breaking exhibitions such as When Attitudes Become Form (1969) and Op Losse Schroeven (1969). Early works of Boezem comprise only an idea, or they existed in the form of proposals to be realized. He undermined the uniqueness and durability of the artwork unhinging it from traditional values. From the mid 1970s, Boezem started to work out his conceptual ideas in sculpture where the environment began to play an important role. Themes such as air, light, sound and movement remained leading motives in his sculptures. In the 1970s teaching also became an important part of Boezem’s activities. Out of an idealistic belief that art is for everyone, and skepticism about the art world, he devoted himself to what was then called “non-formal education.”
Source: SALT

Windenergiekathedraal – Marinus Boezem (2008)